Юры Станкевіч «Брамнік заўжды самотны»
Юрий Станкевич написал увлекательную книгу для подростков «Брамнік заўжды самотны» о судьбе мальчика из неблагополучной семьи, которому спорт помог обрести себя.
Повесть рассказывает про молодого и очень талантливого футболиста, вратаря по призванию, который хочет стать таким же знаменитым голкипером, как парагваец Луис Чилаверт.
Бросать вызов трудностям, искать самих себя и свое призвание — главный лейтмотив книги. Каждый человек должен найти свои «ворота» и охранять их изо всех сил.
Светлая повесть заканчивается оптимистически, мечта мальчика из белорусской глубинки сбылась — он стал знаменитым вратарем.
Книга Юрия Станкевича для тех, кто любит спорт, приключения, активную здоровую жизнь и обязательно вызовет интерес у самого сложного читателя – у современного подростка.
Повести «Брамнік заўжды самотны» нет в фонде наших библиотек, предлагаем прочитать ее вместе с нами:
Ён нягучна пастукаў у дзверы і на Максімава «не зачынена» ўвайшоў у цесны куток, дзе ледзь месціліся ложак, падрапаны стол і рыпучае крэсла. На выгляд яму было каля сарака гадоў: сярэдняга росту, у чорным плашчы, вакол галавы з гладка зачасанымі назад калеру саломы валасамі нібы гайдалася вузкае кола святла. Каб не гэта, дык, адным словам, дзядзька з вуліцы.
— Вы хто такі? — здзіўлена спытаў дванаццацігадовы Максім Гудаў. — Калі да бацькі, то ён спіць.
— Я да цябе, Максім, — сказаў незнаёмец і дадаў сарамяжліва: — Я — анёл. Імя — Херувім. Прыйшоў, каб выканаць тваё адзінае жаданне. Заўваж — адзінае.
— Нешта не верыцца.
— Нікому не верыцца.
— А што ад мяне трэба? — крыху памаўчаўшы, пацікавіўся хлопчык.
— Загадаць. Толькі і ўсяго. Да кожнага чалавека ў дзяцінстве прыходзіць нехта з анёлаў. Заўваж, толькі аднойчы. Хто што просіць. Адзін — цукерак, другі — ровар, трэці… Але… Што жадаеш ты? Хвіліну на роздум. Больш часу не маю.
— Не трэба хвіліну, — хлопчык паказаў рукой на сцяну, дзе вісеў плакат з выявай футбаліста. — Хачу быць галкіперам. Варатаром. Такім жа вялікім, як ён.
Анёл падышоў да сцяны, угледзеўся ў плакат і сказаў:
— Такім ты быць не здолееш, бо яму, калі ён яшчэ выступаў, не было роўных. А ўсё вялікае — непаўторнае. Але тваё жаданне я занатоўваю. Ты не пашкадуеш. Вось тут, на плакаце, стаўлю подпіс. Цяпер — бывай.
